അണ മുറിയാത്ത ദുരന്തങ്ങളുടെ ആഘാതത്തിലാണ് നമ്മുടെ
കേരളം. ആസന്നമായ അണ പൊട്ടലിനെ കുറിച്ചുള്ള ഭയാശ
ങ്കകള് വേറെയും. ഇത്രയും ഭീതിയോടെ ജീവിതം ജീവിച്ചു
തീര്ക്കുന്ന ജനത ലോകത്തെവിടെയും കാണുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ദുരന്ത
മുഖത്തെ സ്നേഹവും സൗഹാര്ദ്ദവും ആര്ദ്രതയും കരുതലും പങ്കുവെക്ക
ലും വാഴ്ത്തു പാട്ടുകളാകുമ്പോഴും പ്രളയാനന്തര കാലത്തെ കാലുഷ്യവും
കാപട്യവും മനുഷ്യത്വവും സ്വാര്ത്ഥതയും എല്ലാം പേടിപ്പെടുത്തുന്നുമുണ്ട്.
മല തീണ്ടി അശുദ്ധം ചെയ്തവര് തന്നെ രക്ഷകരുടെ വേഷത്തിലെത്തുന്നു.
കൊണ്ടു നടന്നതും നീയേ ചാപ്പാ, കൊണ്ടുപോയി കൊല്ലിച്ചതും നീയേ ചാ
പ്പാ! എന്നത് അന്വര്ത്ഥമാക്കുന്ന വര്ത്തമാനകാലം. മല തീണ്ടിയവരും മരം
മുറിക്കാരും മതം പൊട്ടിയവരും ഒക്കെ മാനുഷാകാരം പൂണ്ടവതരിക്കുന്ന
അശ്ലീല കാഴ്ചകള്. സങ്കടം മറ്റൊന്നുമല്ല. രണ്ടു ദുരന്താവസ്ഥയിലും പരികര്
മ്മികള് വാസ്തുശില്പികളത്രെ! കാട് കയ്യേറി വീട് വെക്കുന്നതും ഉരുള് പൊ
ട്ടി ഉരുകുന്നവര്ക്ക് കൂടൊരുക്കുന്നതും വാസ്തുശില്പികള് തന്നെ! എന്നാല്
നിരന്തര ദുരന്ത പരമ്പരകളുടെ പശ്ചാത്തലത്തില് മാതൃകയാക്കാവുന്ന ഒരു
പുനരധിവാസ പദ്ധതിയും കേരളത്തില് ഉണ്ടായിട്ടില്ല. അറിവിലും ആശയത്തിലും
വാസ്തുശില്പികള് എത്രയോ ദരിദ്രരാണെന്ന് പേര്ത്തും പേര്ത്തും ഉദ്ഘോ
ഷിക്കുന്നു ഓരോ ഉരുള്പൊട്ടലും. കുട്ടനാട്ടിലായാലും വയനാട്ടിലായാലും
കാട്ടിക്കൂട്ടിയതെല്ലാം പാഴ്വേലകളാണ്. പറിച്ചു നട്ടവരുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക്
ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയാല് പരാജയത്തിന്റെ ആഴം വ്യക്തമാകും. പുത്തുമല
യിലും പൂന്തുറയിലും ഒന്നും പൂത്തു വിരിഞ്ഞിട്ടില്ല. പുനരധിവാസം മറ്റൊരു
ദുരന്തമായി മാറിയ കാഴ്ചയാണ് നാം കാണുന്നത്. ഈ ദുരവസ്ഥക്ക് മാറ്റം
വരണമെങ്കില് വാസ്തുശില്പികള് മണ്ണിലേക്ക് ഇറങ്ങി വരണം. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെ
ട്ടവന്റെ വേദനയും ജീവിതവും മനസ്സിലാക്കണം. പ്രതീക്ഷകളുടെ പ്രതീകമാ
കണം പുതിയ വീടുകള്. അല്ലാതെ ദുരന്ത സ്മരണകളുടെ തടങ്കല് പാളയങ്ങ
ളാവരുത്. ഒറ്റപ്പെട്ടവനെ ഒറ്റിയവന്റെ സമ്മാനമല്ല ഉറ്റവരെ ചേര്ത്തുപിടിക്കുന്ന
സ്നേഹ സ്വപ്ന കൂടാരങ്ങള് ആവണം അവര്ക്ക് നാം സമ്മാനിക്കേണ്ടത്.
കള്ളവും ചതിയുമില്ലാത്ത നല്ല കാലത്തിന്റെ ഓര്മ്മകളുമായി,